Τα
κείμενα προέρχονται από την
ηλεκτρονική σελίδα του Βιογραφικό Σημείωμα Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Παν/μιο Αθηνών, Ιστορία και Πολιτισμούς στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι, Ιστορία της Αμερικάνικης Πόλης στην Νέα Υόρκη καθώς και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εργαστεί ως μεταφράστρια, επιμελήτρια εκδόσεων, και καθηγήτρια της Ιστορίας του Κινηματογράφου. Αρθρογραφεί επίσης σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
Διηγήματα 'Μέρες
που έμοιαζαν με μανταρίνι' Αιγόκερως,
Αθήνα, 1990 Κινηματογράφος 'Ιστορία
του Παγκόσμιου Κινηματογράφου 1976-1992' Μυθιστορήματα 'Σάββατο
βράδυ στην άκρη της πόλης', Πόλις,
Αθήνα, 1996, Μεταφράσεις Βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου πρόκειται να μεταφραστούν στα Γερμανικά και Εβραϊκά.
Προσεγγίζοντας
τη Σώτη Τριανταφύλλου ως συγγραφέα
μυθιστορημάτων δεν μπορείς να
παραγνωρίσεις την συνολική πνευματική
και επιστημονική δραστηριότητά της η
οποία εκτείνεται σε πολλά επίπεδα. Το ιδεολογικό κέντρο της Σώτης Τριανταφύλλου είναι η αγάπη για τους άλλους, η βεβαιότητα ότι οι ανθρώπινες αξίες είναι εφικτές και ότι το όραμα της ευτυχίας είναι κάτι που μπορούμε να αγγίξουμε. Πιστεύει στην ανθρώπινη ευδαιμονία και στον εμπλουτισμό της ζωής κάθε μέρα. Υποστηρίζει τις αριστερές ανθρωπιστικές αξίες και θεωρεί πως ολόκληρος ο κόσμος είναι το χωριό μας. Γιώργος
Χ. Θεοχάρης
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, Αθήνα, Πόλις, 1996 Σελ. 272. ISBN: 960-7478-21-5 …Το
"Σάββατο βράδυ" αποτελεί έναν
ύμνο στη μαγεία που ασκεί η Νέα Υόρκη
και, ταυτόχρονα, ένα τρυφερό και νοσταλγικό
χρονικό για τους φίλους που χάνονται
στην πόλη, παρασυρμένοι στη δίνη του ξενυχτιού,
των ποτών και των ναρκωτικών ή που
τακτοποιούνται στη συμβατική οικογενειακή
ζωή, εγκαταλείποντας τα ζωηρά τους όνειρα
και τις ανατρεπτικές τους ιδέες… Δημήτρης
Δασκαλόπουλος
…Θα
λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια
σχεδίαση της γενιάς που έζησε τη νεότητά
της μέσα στη δεκαετία του '80, μεγάλωσε
μέσα στην πτώση και στην ήττα, αλλά
συνέχισε να ονειρεύεται. Μια γενιά
ανθρώπων που συνεχίζει να προσδοκά,
έστω και χαμηλόφωνα, την ευτυχία των
αγγέλων… Φιλήμων
Καραμήτσος
Ηρακλής Παπαλέξης: Πρόθεσή σου με το Αύριο, μια άλλη χώρα ήταν να γράψεις ένα πολιτικό μυθιστόρημα ή ένα μυθιστόρημα με φόντο την πολιτική; Σώτη Τριανταφύλλου: …Το "Αύριο, μια άλλη χώρα" είναι η ιστορία μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας μέσα στην ιστορία μιας ευρύτερης μεσοαστικής οικογένειας. Οι άνθρωποι αυτοί - οι μεγάλοι και οι μικροί - συνδέονται αναπόφευκτα με όσα συμβαίνουν στη χώρα, στον κόσμο γύρω τους, τίποτα δεν μπορεί να τους αφήσει ανεπηρέαστους ακόμα κι όταν προσπαθούν (όπως η Έφη) να κλείσουν τις κοινωνικές ταραχές και τις αδικίες έξω απ' το σπίτι τους. Με την έννοια αυτή το Αύριο, μια άλλη χώρα είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα: μιλάει για μια οικογένεια που, αν και σχετικά προνομιούχα, στερείται ό,τι είναι πιο σπουδαίο σ' αυτό τον κόσμο: τη δημοκρατία. Επίσης, καταγράφει τη ατμόσφαιρα μιας εποχής, τα γεγονότα της δεκαετίας του '60… Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Νο 375, Ιούνιος 1997 Αύριο μια άλλη χώρα …Βασικοί πρωταγωνιστές στο "Αύριο" δύο μικρά παιδιά που παρακολουθούν και αφηγούνται τη ζωή της οικογενείας τους και μέσα από αυτήν, το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Γραφή αβίαστη, κείμενο ζωντανό, εικόνες που φωτογραφίζουν χωρίς να σταματούν σε επιφανειακά γεγονότα, αφήνοντας τον αναγνώστη να προχωρήσει βαθύτερα, να δει και να νιώσει τον παλμό και τη ζωντάνια μιας χώρας που ήταν κάποτε δική μας. Νίκη
Αναστασέα
…Χωρίς
νοσταλγική διάθεση και εξωραϊσμούς
αλλά με πολύ πολύ χιούμορ το βιβλίο
περιγράφει το πώς μεγάλωσαν οι σημερινοί
[συν/πλην] σαραντάρηδες: με μπόλικο
κινηματογράφο, τρανζιστοράκια κάτω από
το μαξιλάρι, τον Ελβις στο "Βίβα Λας
Βέγκας", album με φωτογραφίες ηθοποιών
και το κυριότερο χωρίς τηλεόραση. Και
εξηγεί ίσως το πάθος τους/μας για την
Αθήνα, που κατά το βιβλίο "…γλεντάει.
Ξενυχτάει στα αναψυκτήρια και στις
βεγγέρες. Στο μεταξύ χτίζονται καινούριες
πολυκατοικίες - καινούριες συνοικίες.
Είναι ένα τοπίο μαγικό … οι μεγάλοι
έχουν ένα σωρό μυστικά και οι μικροί
ένα σωρό απορίες - και μυστικά επίσης".
Ο υπόγειος ουρανός, Αθήνα, Πόλις, 1998. Σελ. 214 ISBN: 960-7478-40-1. Γιάννης Κεσσόπουλος: Ποιο είναι με λίγα λόγια το περιεχόμενο του τελευταίου βιβλίου σας "Ο υπόγειος ουρανός"; Σώτη Τριανταφύλλου: "Ο Υπόγειος ουρανός" είναι ένα μυθιστόρημα με τρία επίπεδα (τουλάχιστον τρία - ελπίζω!): το ένα είναι οι Ελληνοαμερικανοί δεύτερης γενιάς, οι οικογένειες που έγιναν οικογένειες στο βιομηχανικό περιβάλλον των μεσοδυτικών πολιτειών. Το δεύτερο είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα, οι εικοσάρηδες των χαμηλών κοινωνικών τάξεων (όχι όμως οι προλετάριοι ή οι περιθωριακοί: οι ήρωες του Υπόγειου ουρανού, όπως και οποιουδήποτε άλλου βιβλίου έχω γράψει, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που οι δημοσιογράφοι ονομάζουν "περιθώριο"). Το τρίτο επίπεδο είναι η περιπλάνηση, η αναζήτηση ενός ονείρου - όχι η πραγματοποίησή του. Ο 'Υπόγειος ουρανός' είναι ένα μυθιστόρημα για το πόσο γλυκός και μαζί σκληρός είναι ο κόσμος. Και για το πόσο καλοί κι αδέξιοι κι ανήμποροι είναι οι άνθρωποι. Επίσης είναι ένα μυθιστόρημα που θέλει (δεν ξέρω αν καταφέρνει) να ενσωματώσει την αμερικανική και την ελληνική λογοτεχνική εμπειρία και παράδοση - από τη μεταναστευτική περιπέτεια των Ελλήνων μέχρι την εσωτερική μετανάστευση των φτωχών Αμερικανών την εποχή της οικονομικής κρίσης". Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 10-1-1999 Ο υπόγειος ουρανός Ένα
μυθιστόρημα "δρόμου", ένα
μυθιστόρημα φυγής, με ήρωες νεαρούς
Αμερικανούς πρώτης γενιάς, παιδιά
μεταναστών, που αναζητούν -στα τέλη
της δεκαετίας του 80 - το "αμερικανικό
όνειρο" στις ακτές της Καλιφόρνια,
τρέχοντας στον δρόμο 66, σε αυτήν τη
σπονδυλική στήλη της αμερικανικής
μυθολογίας, με "πειραγμένα"
αυτοκίνητα, τα περίφημα χοτ-ροντ, και
με διαρκές σάουντρακ μουσικές του
Γουές Μοντγκόμερι και του Τσετ
Μπέικερ, είναι το καινούργιο
μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου,
Ο Υπόγειος Ουρανός. Νίκος
Μπακουνάκης
…Η
Σώτη Τριανταφύλλου συναντά και
παραπέμπει στους συγγραφείς της
λογοτεχνίας της περιπλάνησης και του
δρόμου, όπως στον Τζον Στάινμπεκ, στον
Τζακ Κέρουακ κ.λ.π. Κώστας
Καρακώτιας
…σπάνιος συνδυασμός φυσικής/άμεσης αφήγησης, με διεισδυτική αλλά και ευαίσθητη κατανόηση των χαρακτήρων και με αλάθητη αίσθηση της δομής. Οριακή ευαισθησία αλλά καθαρή από συναισθηματισμούς. Θετικότητα της αφήγησης που οριακά επεκτείνεται με μια πραγματολογική γείωσή της και όχι με μια επιτηδευμένη - άρα άσκοπη - τεκμηρίωση. Βαγγέλης
Αθανασόπουλος
…Να, λοιπόν, ένα αισιόδοξο βιβλίο για το πέρασμα από τον 19ο αιώνα στον εικοστό, στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων, του σιδηροδρόμου, του κινηματογράφου. Να ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί το παρελθόν για να αποδείξει ότι η ανθρώπινη ουσία παραμένει αναλλοίωτη και ότι περισσότερο από τις γοητευτικές εποχές αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τους γοητευτικούς ανθρώπους. Το "Εργοστάσιο των μολυβιών" είναι ένα βιβλίο γεμάτο χιούμορ… Αμάντα
Μιχαλοπούλου
Στο
συναρπαστικότερο και εντελέστερο
μέχρι σήμερα μυθιστόρημά της, η Σώτη
Τριανταφύλλου συνδιαλέγεται με
πρόσωπα μεγάλου διαμετρήματος όπως ο
Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η
Αλεξάντρα Κολοντάι, ο Βλαντιμίρ
Μαγιακόφσκι. Από το πάνθεον των
επιφανών ανδρών και γυναικών της
τελευταίας εκατονταετίας επιλέγει
μερικές από τις πιο συνταρακτικές
προσωπικότητες, τις εντάσσει στο
περιβάλλον της ιστορίας της και τις
κάνει πιο οικείες… Λίλυ
Εξαρχοπούλου
…Η
Τριανταφύλλου παρουσιάζει, νομίζω,
μιαν αρκετά προσεγμένη και
κεντραρισμένη δουλειά, δημιουργώντας
ένα μυθιστόρημα με εμφανείς σκοπούς
και προθέσεις: τόσο οι κεντρικοί της
ήρωες όσο και τα πρόσωπα που
συνδέονται κατά τον ένα ή τον άλλον
τρόπο μαζί τους σπεύδουν να
παρακολουθήσουν την εποχή τους στις
πιο προωθημένες κινήσεις και εκδοχές
της… Βαγγέλης
Χατζηβασιλείου
…Η συγγραφέας μέσα από τους ήρωές της και τις σκέψεις τους φαίνεται να θέλει να ρίξει μια δεύτερη ματιά στην ιστορία, να ανακαλύψει τι πήγε στραβά και τα όνειρα έμειναν όνειρα, και οι επαναστάτες έγιναν καθεστώς. Μέσα από τις σελίδες της παρελαύνουν ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Μαγιακόφσκι, ο Ρεμπώ και άλλοι πολλοί. Ποιητική αδεία φτιάχνει μια δική της ιστορία που ίσως να είναι πιο σωστή από εκείνη που μας δίδαξαν, αλλά και ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από εκείνα που λίγοι θα τολμούσαν να γράψουν. Και μας ταξιδεύει, και μας παρασύρει, και μας ενθουσιάζει, και μας εκπλήσσει… Όσο βγαίνουν τέτοια βιβλία μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας με αισιοδοξία. Λάκης
Φουρούκλας
Ένα
εστιατόριο που το λένε Le ventre de Paris Ο
παππούς μου ήτανε δάσκαλος. Είχε πάει
στην παιδαγωγική ακαδημία πριν απ' τον
πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κι όταν ο
πόλεμος τέλειωσε διορίστηκε στην
Κόρινθο που ήτανε τότε ένα χωριό. Το
Πάσχα του '19, πήγε στην Αθήνα να δει τον
αδερφό του, να ράψει καλοκαιρινό
κοστούμι και ν' αγοράσει καινούργιο
καπέλο από ένα πιλοποιείο στην οδό
Δώρου. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στη
γιορτή του θείου του του Γιώργου,
γνώρισε τη γιαγιά μου - Ηλέκτρα τη
λέγανε. μόλις την αντίκρισε, αποφάσισε
να την παντρευτεί. Δεν είχε δει ποτέ
άλλη που να' ναι τόσο ωραία και τόσο
ξανθιά, τόσο λεπτή και τόσο άσπρη. Και
μαζί, τόσο χαμογελαστή και με μάτια
τόσο γαλανά. Ακουμπούσε με την πλάτη
στον τοίχο και φαινόταν όλα να τα
παρατηρεί κι όλα να τα καταγράφει,
αλλά δεν μιλούσε πολύ· φορούσε
φουστάνι απ' το Παρίσι κι έτρωγε λίγο,
με μικρές πιρουνιές, σα να δοκίμαζε αν
ήτανε καλά τα φαγητά. Ο παππούς την
κοιτούσε και τον κοιτούσε κι εκείνη,
χαμογελώντας με το χαμόγελο της
Τζοκόντας. Έτσι, ο παππούς ζήτησε
μετάθεση για την Αθήνα, κι επειδή
ήτανε φίλος του Βενιζέλου, του τη
δώσανε: το Σεπτέμβρη, κατέφθασε στην
Αθήνα, με δυο χαρτονένιες βαλίτσες,
δυο καπέλα και δυο κομπολόγια, ένα
κόκκινο κι ένα κεχριμπαρί. Το κόκκινο
το 'παιζε όταν ήτανε θυμωμένος, το
κεχριμπαρί όταν ήτανε ήρεμος. |